Listy
Drodzy Czytelnicy,
Dziś w listach temat relacji polsko--żydowskich, który w ostatnim czasie dość często przewija się w korespondencji od Państwa. Przypominamy nasz adres e-mailowy: listy@dorzeczy.pl.
„Jaka brzydka katastrofa” – Rafał A. Ziemkiewicz, „DRz” 8/2019
Ponieważ zgodnie z wypowiedzią ministra spraw zagranicznych Izraela zostałem oficjalnie namaszczony jako antysemita, pozwalam sobie na usprawiedliwiony poniższy tekst w tej sprawie.
Po pierwsze, Żydzi swoim zachowaniem i arogancją sami prowokują i generują antysemityzm, nawet wśród ludzi im obojętnych i innych narodów. Powstaje więc pytanie, czy bycie antysemitą jest jeszcze obraźliwe, bo robi się nas coraz więcej. Jest też ważniejsze pytanie: Czy rząd polski nie powinien rozważyć ewentualnej opcji zerwania stosunków dyplomatycznych z Izraelem, co byłoby odważnym i skutecznym rozwiązaniem, lepszym niż sto protestów? To byłby wyraźny sygnał, że nie wolno manipulować dowolnie historią suwerennego państwa. Ciekawe też jest, że nie ma tak masowych ataków izraelskich mediów wobec Francji, której obywatele bezinteresownie często donosili na swoich żydowskich sąsiadów, a kolaboracja z Niemcami w krajach zachodniej Europy była niewspółmiernie większa niż w Polsce. Dzisiaj mało kto na świecie – ba, w Europie – wie, że tylko w Polsce za ukrywanie Żyda groziła kara śmierci ukrywającemu i jego rodzinie. Ktoś wie o tym w Kopenhadze czy Brukseli?
Tłumaczenie w polskich mediach nieodpowiedzialnych wypowiedzi izraelskich polityków tym, że w Izraelu niebawem będą wybory, jest kuriozalne, bo niczego to nie zmienia i nie wyjaśnia w naszych relacjach. […] Polacy ratowali Żydów w XVI w. przepędzanych z zachodniej Europy, ratowaliśmy ich po raz drugi przed Niemcami i ich chorą ideologią. Czy po raz trzeci warto byłoby bronić naród, który okazuje tyle niewdzięczności? […]
Z poważaniem
Juliusz Rzepczyński
„Dlaczego Żydzi nas nienawidzą” – Rafał A. Ziemkiewicz, „DRz” 9/2019
Tak jak podobał mi się chłodny i rzeczowy ton wywodu „Dlaczego Żydzi nas nienawidzą” Rafała A. Ziemkiewicza, przeraża mnie w nim jedno – bijąca w podsumowaniu bierność wobec zagadnienia i rosnących w związku z nim zagrożeń. O ile fakt niejakiego wyciszania kwestii amerykańskiej ustawy 447 w krajowych mediach paradoksalnie potrafię (przy bardzo dużej ilości dobrej woli, naiwności i życzeniowego myślenia) zrozumieć jako próbę zapobieżenia spontanicznym protestom, niechybnie (a i przy drobnej pomocy prowokatorów) mogącym być obłudnie przedstawianymi na świecie jako „kolejny wybuch polskiego antysemityzmu”, o tyle tzw. cała reszta zakrawa moim zdaniem na kpinę. Z pieniędzy polskich podatników nie od wczoraj sponsorujemy przecież oczerniające nas muzeum POLIN czy Barbarę Engelking z wianuszkiem współpracowników, a o wznowieniu ekshumacji w Jedwabnem nikt się nawet nie zająknie...
Czy ktoś, w naszym rzekomo patriotycznym rządzie, w ogóle ogarnia sytuację? Co robili suto opłacani z naszych podatków politycy, kiedy ustawa 447 była procedowana w USA? [...]
W tej sytuacji przypomina mi się tylko przypisywany Noamowi Chomsky’emu punkt 4 z „10. sposobów na manipulację społeczeństwem”: „Odwlekaj zmiany [...] – społeczeństwo, masy, mają zawsze naiwną tendencję do zakładania, że »wszystko będzie dobrze« i że być może uda się uniknąć poświęcenia. Taka strategia daje społeczeństwu więcej czasu na oswojenie się ze świadomością zmiany, a także na akceptację tej zmiany w atmosferze rezygnacji, kiedy przyjdzie czas”.
Czy o to tu naprawdę chodzi?
Pozdrawiam
Adam Rucki
