LISTY

Drodzy Czytelnicy,

Przypominając nasz adres e-mailowy – listy@dorzeczy.pl – zachęcamy do przesyłania korespondencji.

„Chiński rabuś”, „DRz” 21/2019

Szanowna Redakcjo, dziękuję za zasygnalizowanie książki Philippe’a de Villiers ,,Kiedy opadły maski”. Od 2015 r. zastanawiałem się, po co Merkel wpuściła nachodźców do Europy, i chociaż od początku byłem przekonany, że wcale nie chodzi o pomoc dla nich, to nie potrafiłem tego poskładać w logiczną całość.

No i po przeczytaniu artykułu ,,Chiński rabuś” wszystko stało się jasne. Na czym ta układanka polega, da się wywieść ze starego kawału o komunizmie: „Istotą komunizmu jest to, że rozwiązuje on problemy, które sam tworzy”.

Śmialiśmy się z tego, przyjmując, że te problemy to tak same się rodzą jako wynik głupoty aparatczyków komunistycznych. Niestety, istnieje druga możliwość, że problemy są celowo stwarzane, a to po to, aby przy ich rozwiązywaniu zawiązywać obywatelom pętle ograniczające ich swobody, i to niestety dzieje się w tej zjednoczonej (pod przewodnictwem Niemiec) Europie.

Pozdrawiam

Adam Troszok

„Paragraf na wiek XX”, Piotr Gociek, „DRz” 20/2019

Dzień dobry, nawiązując do artykułu (recenzji serialu „Paragraf 22”) pana Piotra Goćka chciałbym zaznaczyć, że pierwsze komputery – czyli programowalne maszyny liczące – powstały pod koniec lat 30. XX w., a pierwsze używane na szerszą skalę modele to niemiecki Z3 z 1941 r., angielskie maszyny serii Colossus (zrobiono ich w sumie 11), a przede wszystkim amerykański komputer ENIAC, używany w latach 1943–1946, pierwsza maszyna tego typu zbudowana na lampach elektronowych (wcześniejsze konstrukcje wykorzystywały systemy zwor elektromagnetycznych). Wszystkie były oczywiście wojskowe.

Komputer ENIAC był używany przede wszystkim do wyliczania tabel artyleryjskich, a także do obliczeń statystycznych na potrzeby armii – fragment książki odnoszący się do roli komputera w awansie mjr. Majora jest więc jak najbardziej akuratny i osadzony w realiach, choć oczywiście poetycko przerysowany. Jak się okazuje, komputery są starsze, niż można przypuszczać […].

A co do samej powieści i jej ekranizacji, to przypominam sobie polską telewizyjną wersję (a może był to spektakl Teatru Telewizji?) z lat bodajże 70., z całkiem dobrą obsadą i ze zmienionym tytułem na „Paragraf 2” – akcję przeniesiono w czasy wojny wietnamskiej albo koreańskiej, nie pamiętam już, czyli uwspółcześniono i „ideologicznie nakierunkowano”.

Pozdrawiam

Jarosław Lewandowski,

redaktor naczelny miesięcznika STRZAŁ.pl

„Poglądy na profesurę”, Łukasz Warzecha, „DRz” 21/2019

Szanowny Panie Redaktorze, z uwagą przeczytałem Pana artykuł o postępowaniu profesorskim Andrzeja Zybertowicza. Pozwalam sobie zwrócić Pana uwagę na pewną nieścisłość w relacji.

Odpowiednia sekcja CK powołuje superrecenzenta w każdym postępowaniu, bez względu na konkluzje wyznaczonych przez siebie recenzentów. Jeśli jego opinia jest w konkluzji pozytywna, to sekcja głosuje jego wniosek o nadanie tytułu. Jeśli jest negatywna, to sekcja powołuje drugiego superrecenzenta i głosuje dopiero po równoczesnym zapoznaniu się z ich opiniami.

Z poważaniem

Antoni Sułek, b. członek CK

Wyjaśnienie

Do tekstu „Krąg prezesa” („Do Rzeczy” nr 22/2019) wkradł się błąd. Marta Kaczyńska jest oczywiście bratanicą, a nie – jak błędnie napisałem – siostrzenicą Jarosława Kaczyńskiego. Za błąd przepraszam.

Wojciech Wybranowski